Celem nowej ustawy była z jednej strony ochrona krajobrazu przed jego zaśmiecaniem powierzchniami reklamowymi, a z drugiej strony umożliwienie gminom regulowanie warunków umieszczania reklam w przestrzeni publicznej.Zgodnie z ustawą rada gminy może wprowadzić na swoim terenie opłatę reklamową od tablic reklamowych i urządzeń reklamowych. Co więcej, opłata może być pobierana niezależnie od tego, czy na tablicy reklamowej lub urządzeniu eksponowana jest reklama. Od opłaty zwolnione są tablice i urządzenia, m.in. jeżeli nie są widoczne z przestrzeni publicznej, stanowią szyld, bądź są realizacją prawnego obowiązku. Opłata składa się ze stawki stałej (do 2,50 zł za obiekt reklamowy) i zmiennej (do 0,20 zł za m2 powierzchni reklamowej).

Warunkiem możliwości wprowadzenia opłaty reklamowej jest przyjęcie przez gminę w formie uchwały zasad i warunków sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń, na podobieństwo miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w których gmina może m.in. ustalić zakaz sytuowania ogrodzeń oraz tablic reklamowych.

Powyższa uchwała musi wskazywać warunki i termin dostosowania obiektów już istniejących do zasad określonych w uchwale, nie krótszy niż 12 miesięcy od dnia jej wejścia w życie. Po tym okresie, podmiot, który umieścił tablicę reklamową niezgodnie z zasadami z uchwały lub właściciel nieruchomości podlega karze pieniężnej w wysokości 40-krotności należnej opłaty reklamowej za każdy dzień niezgodności tablicy z przepisami.

Zmienione zostały również przepisy ustawy Prawo budowlane i rozszerzono definicję pojęcia „budowla” o wolno stojące, trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe. W konsekwencji, takie obiekty zostały objęte podatkiem od nieruchomości (obecnie w wysokości 2% od wartości obiektu). Jednakże, aby zapobiec podwójnemu opodatkowaniu kwotę zapłaconą z tytułu podatku od nieruchomości można zaliczyć na poczet opłaty reklamowej.

Wybrane bieżące orzecznictwo

Postępowanie cywilne: ustalenie nieistnienia uchwały organu stowarzyszenia

Artykuł 189 k.p.c. nie może być podstawą żądania przez członka stowarzyszenia ustalenia nieistnienia uchwały organu stowarzyszenia niedotyczącej jego stosunku członkostwa.
Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2015 r., sygn. akt III CZP 27/15

Postępowanie cywilne: wynagrodzenie instytutu naukowego za sporządzoną opinię

Podstawą wynagrodzenia przyznanego za opinię sporządzoną na zlecenie sądu przez instytut naukowy są stawki stosowane w tym instytucie. Sąd ustala ostateczną wysokość wynagrodzenia stosując odpowiednio art. 89 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (…).
Uchwała składu 3 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2015 r., sygn. akt III CZP 59/15

Prawo cywilne: konflikt interesu pełnomocnika wspólnoty mieszkaniowej

W sprawie o ustalenie nieistnienia uchwały wspólnoty mieszkaniowej pozwana wspólnota mieszkaniowa nie może być reprezentowana przez członka jej jednoosobowego zarządu będącego jednocześnie członkiem zarządu osoby prawnej, która zaskarżyła uchwałę. W takiej sytuacji wspólnotę mieszkaniową reprezentuje pełnomocnik powołany uchwałą właścicieli lokali.
Uchwała składu 3 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2015 r., sygn. akt III CZP 57/15

Prawo cywilne: odpowiedzialność osób zajmujących lokal bez tytułu prawnego

Odpowiedzialność odszkodowawcza osób zajmujących lokal bez tytułu prawnego, przewidziana w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (jedn. tekst Dz.U. z 2014 r., poz. 150 ze zm.), ma charakter odpowiedzialności in solidum.
Uchwała składu 3 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2015 r., sygn. akt III CZP 70/15

Prawo cywilne: zakres skargi pauliańskiej

Przedmiotem powództwa określonego w art. 527 § 1 k.c. może być czynność procesowa dłużnika w postaci zgody wyrażonej w postępowaniu o zniesienie współwłasności rzeczy wspólnej na przyznanie własności rzeczy drugiemu współwłaścicielowi bez ekwiwalentu z jego strony.
Uchwała składu 3 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 października 2015 r., sygn. akt III CZP 56/15